mənzərə

is. <ər.>

1. Bir yerin uzaqlara qədər gedən ümumi görünüşü, gözün qavraya bildiyi yerin, sahənin, təbiətin görünüşü; axar-baxar. Dağ mənzərəsi. Meşə mənzərəsi. – Mənzərələr tez-tez dəyişirdi: gah göy ot və çəmən, gah yaşıl təpələr və dağlar, gah qaranlıq meşələr və dərələr. . S. S. A.. Furqon Ağsudan ötüb çaya yaxınlaşanda ayrı bir mənzərə müşahidə olundu. M. C..

2. Təbiəti əks etdirən şəkil, rəsm. Təbiət mənzərələri. – <Lətifə:> Sizin dağlardan çəkib gətirdiyiniz mənzərələr çox gözəldir! M. Hüs.. // Bədii əsərlərdə təbiətin təsviri. Nizaminin əsərlərində mənzərələr.

3. məc. Konkret şəkildə təsəvvür olunan, göz qabağına gətirilə bilən şey, hadisə və s. Keçmişin mənzərələri. Yürüş mənzərələri. Axşam mənzərəsi. – Tacirlərin və əsnafın abı, yaşıl, qara çuxaları qəribə bir mənzərə təşkil edirdi. Ç.. Kosa qapının açar yerindən bu mənzərəni görürdü. S. R..